Ιβουάρ: Ένα χωριό - κόσμημα Ιβουάρ: Ένα χωριό - κόσμημα Στις όχθες της λίμνης Λεμάν, ακριβώς απέναντι από τη Γενεύη, υπάρχει ένα γαλλικό χωριό που... αντιστέκεται ακόμη: όλα εδώ είναι φροντισμένα, η εξαιρετική αρχιτεκτονική είναι απείραχτη και οι (πολλοί) επισκέπτες δεν έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα του Το δημοφιλές ιστορικό χωριό της Γαλλίας κατέχει τον τίτλο του «ομορφότερα διακοσμημένου χωριού της χώρας». Από το 1950 και για 20 συνεχή έτη κέρδιζε το πρώτο βραβείο σε εθνικό διαγωνισμό, στον οποίο έπαψε να συμμετέχει! Το 2002 εκπροσώπησε τη Γαλλία σε ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έλαβε το πρώτο διεθνές βραβείο για τη διατήρηση της πολιτιστικής του κληρονομιάς και για την αισθητική του περιβάλλοντος. Κτισμένο στις ειδυλλιακές όχθες της λίμνης Λεμάν, το Ιβουάρ φαντάζει σαν σκηνικό που ξεπήδησε από τον μακρινό Μεσαίωνα. Τα σοκάκια του, περίφημα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα, αποπνέουν ιστορία και προκαλούν την περιέργεια να εξερευνήσεις τον τόπο. Μόλις 25 λεπτά με το καράβι από την ελβετική Γενεύη και γύρω στα 40 χλμ. οδικώς, το μεσαιωνικό παραλίμνιο γαλλικό χωριό, που ανήκει στην Ανω Σαβοΐα, γειτονεύει με τις γνωστές πόλεις Τονόν (Thonon) και Εβιάν (Evian). Νοτίως, απλώνονται οι γαλλικές Αλπεις, ενώ βόρεια βρίσκεται η Γενεύη. Οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 750, ο τουρισμός ωστόσο που δέχεται ετησίως το Ιβουάρ ξεπερνά τους 500.000. Καθετί σ' αυτό τον τόπο είναι δημιούργημα των κατοίκων του, που κρατούν αυστηρά την ποιότητα και την αισθητική στον περιβάλλοντα χώρο. Αφήνοντας το βλέμμα να τρέξει στα κάλλη των πέτρινων αρχοντικών, στα μονίμως πολύβουα από κόσμο καλντερίμια, στα πολύχρωμα μπαλκόνια και τους κήπους που αναδίνουν τα ευωδιαστά αρώματα των λουλουδιών, στο επιβλητικό κάστρο, και τέλος, στη γαλαζοπράσινη λίμνη, η οποία φέρει και αυτή τη δική της ιστορία. Με μια έκταση 528 χλμ. (348 χλμ. στην Ελβετία και 234 στη Γαλλία) και βάθος 310 μ., τρέφεται από τον Ροδανό ποταμό. Είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Δυτικής Ευρώπης, με τους κατοίκους των ακτών της να αναπτύσσουν δραστηριότητες σε αυτήν, οι οποίοι ωστόσο δεν αμελούν να την τιμούν με φαντασμαγορικές γιορτές, αλλά και να την εκμεταλλεύονται για τον αλιευτικό πλούτο της. Η ιστορία του τόπου ξεκινάει από το 500 π.Χ., όταν στις όχθες της λίμνης Λεμάν κατοικούσαν Κέλτες, οι οποίοι κατέλυαν μέχρι το βορειοδυτικό τμήμα της Ελβετίας, από την κοιλάδα του Ρήνου και γύρω από τη λίμνη. Οι Κέλτες κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους το 50 π.Χ., ωστόσο τα σημάδια τους στην αρχιτεκτονική παρέμειναν μέσα στους αιώνες. Τα κυριότερα γεγονότα που στιγμάτισαν την εποχή της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν η μαζική μετανάστευση των Γερμανικών φυλών και ο ερχομός του Χριστιανισμού. Μεταξύ 443 - 534 από την περιοχή πέρασαν και οι Βουργουνδοί, από τη Νορβηγία, ο πολιτισμός των οποίων όμως δεν άφησε τα σημάδια του μέσα στο χρόνο.Μετά την πτώση τους ακολούθησαν πέντε αιώνες κυριαρχίας από τους Μεροβίγκιους, τους Καρολίνιους και τους Ροδόλφιους. Αρχές του 11ου αιώνα η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Humbert aux Blanches Mains, κόμη της πόλης Maurienne και ιδρυτή του οίκου της Σαβοΐας. Ο επόμενος κόμης ωστόσο, ο Amed?e ο 5ος, ήταν εκείνος που διέκρινε τη στρατηγική σημασία της γεωγραφικής θέσης του Ιβουάρ. Κάτοχος του χωριού υπήρξε η οικογένεια Compay, η οποία το 1306 αντάλλαξε το Ιβουάρ με το κάστρο του Marin, καθώς και με 60 ικανούς άντρες και τον τίτλο «mentral de Thonon», τίτλο διοικητικό και δικαστικό. Το μέρος οχυρώθηκε, ανοικοδομήθηκε και ξαναγύρισε στους αρχικούς του κατόχους μετά από 60 χρόνια. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση η Σαβοΐα αποτελούσε μέρος του βασιλείου του Πιεμόντε και της Σαρδηνίας. Το 1798 εισέβαλαν γαλλικά στρατεύματα και η Σαβοΐα προσαρτήθηκε μέχρι το 1815. Η ζωή των κατοίκων του Ιβουάρ έγινε δύσκολη με την επιβολή της στρατιωτικής θητείας. Οι παντρεμένοι άντρες εξαιρούνταν από τη στράτευση και για αυτό το λόγο άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι γάμοι, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του Ιβουάρ να αγγίξει τους 600 μέχρι το 1840. Το 1860, το Ιβουάρ και η υπόλοιπη Σαβοΐα παραχωρήθηκαν στη Γαλλία κατόπιν συμφωνίας με τον Ναπολέοντα ΙΙΙ και την Ιταλία. Με την είσοδο του τουρισμού στον τόπο το 1950, οι κάτοικοί του κατάλαβαν πόση αξία είχε το χωριό τους για τους ξένους, συνεπώς και για αυτούς. Το καλό είναι ότι ουδέποτε το Ιβουάρ μετατράπηκε σε μουσείο ή «θεματικό πάρκο». Παρέμεινε ένα αυθεντικό χωριό. Τα μικρά και χαριτωμένα εμπορικά μαγαζάκια κατά μήκος των σοκακιών πωλούν παραδοσιακά εδέσματα, τυριά, αλλαντικά, ενώ άλλα καταστήματα έχουν να επιδείξουν πανέμορφα χειροποίητα διακοσμητικά αντικείμενα σαβοϊκής τέχνης. Δεν λείπουν φυσικά και οι μπουτίκ με τα πανάκριβα ρούχα σε διάφορες φίρμες. Αν κανείς σκοπεύει να κάνει ψώνια, σίγουρα θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, γιατί τίποτε σ' αυτό το μέρος δεν είναι φθηνό. Μεγάλος πόλος έλξης είναι το κάστρο του Ιβουάρ. Δυστυχώς όμως, μονάχα από μακριά μπορεί κάποιος να το θαυμάσει και να φανταστεί το παρελθόν του. Σήμερα του δίνει νέα πνοή ζωής η οικογένεια που το κατοικεί. Ο κήπος του όμως, που βρίσκεται εκτός κάστρου, αποτελεί το μεγάλο αξιοθέατο του Ιβουάρ. Ενας λαβυρινθώδης παραδεισένιος κήπος, πλούσιος σε θεραπευτικά βότανα, με τα αιωνόβια δέντρα και με τα άνθη του, είναι ειδικά μελετημένος ώστε να αφυπνίζει τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου. Ο αέρας είναι μια συμφωνία εύθυμων ευωδιών και οι χώροι διαλογισμού και ανάπαυσης στον κήπο ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες διαστάσεις. Ποιος επιθυμεί να βρει την έξοδο από έναν τέτοιο λαβύρινθο; Σαν πέσει ο ήλιος, τα τουριστικά μικρομάγαζα κλείνουν και την προσοχή του ταξιδιώτη διεκδικούν τα πολυτελή εστιατόρια. Κρυμμένα σχεδόν στα ισόγεια των αρχοντικών κατοικιών αναδίδουν μυρωδιές σαβοϊκής γαστρονομίας. Σ' αυτό τον τόπο, τα λιμνίσια ψάρια είναι το ζητούμενο, τα οποία μαγειρεύονται με ποικίλους τρόπους. Από τα μπαράκια αρχίζουν να ακούγονται οι μουσικοί που ζεσταίνουν τις κιθάρες και τα σαξόφωνα, ενώ ολόκληρο το χωριό σύντομα «πήζει» από τον κόσμο που δημιουργεί το αδιαχώρητο στα στενά. Η εκκλησία του St Pancras, του 11ου αιώνα, με τον ανοξείδωτο τρούλο του εξέχει πάνω από τα πετρόκτιστα σπίτια, φωτισμένος, σπάζοντας τη μονοτονία των γήινων χρωμάτων. Κάποιοι επιθυμούν να απέχουν από την οχλοβοή της κοσμικότητας και καταφεύγουν στις όχθες της λίμνης. Εκεί, απολαμβάνουν την ηρεμία τους πίνοντας το κρασί που κουβαλούν μαζί τους. Το Ιβουάρ, καλά προστατευμένο από τους κατοίκους του, συνεχίζει να αποπνέει χάρη και μεγαλοπρέπεια. Φροντίζει να διατηρεί τόσο ζωηρή την ιστορία και την αισθητική του όσο και το ενδιαφέρον των επισκεπτών του για τον τόπο.
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΝΤ.
Σάββατο, 5 Μαρτίου 20112 Η Αργεντινή δεν ήταν τίποτα.Εσάς θα σας εξαφανίσουν…του Mark Weisbrot
Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.
Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μ’ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας...
Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.
Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως.Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ’ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με...... τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και ! την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κoσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.
Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».
Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψε! ις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.
Πηγη: Tromaktiko
Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.
Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μ’ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας...
Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.
Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως.Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ’ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με...... τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και ! την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κoσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.
Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».
Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψε! ις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.
Πηγη: Tromaktiko
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Κάψου γ….λη μπάτσε
Κάψου γ….λη μπάτσε
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το μυαλό του ανθρώπου ξεστρατίζει από τις καθιερωμένες διαδρομές του και αδυνατεί να καταλάβει τα συμφραζόμενα των ημερών που έρχονται και φεύγουν. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι το «κάψου γ...όλη», που ακούστηκε στο ρεπορτάζ του CNN από κάποιον ψυχανώμαλο συνάνθρωπό μας, την ώρα που η μολότοφ έσκαγε πάνω στο πρόσωπο του πεσμένου αστυνομικού της ομάδας «Δίας», εκφράζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν. Σε καμία περίπτωση. Αλλά βρε αδερφέ, με συγκλόνισε η προστυχιά της φράσης αυτής, γιατί μου αποκάλυψε το μέγεθος της κατάντιας μας. Το πόσο χαμηλά φτάσαμε ως χώρα και το πόσο χυδαία επιμένουμε να σκεφτόμαστε για τον συνάνθρωπό μας. Διαψεύσαμε και αυτόν ακόμα τον Φλωμπέρ, που έλεγε για τον αστό ότι είναι αυτός που σκέφτεται χυδαία.
Γιατί και εμείς έτσι σκεφτόμαστε, χωρίς να έχουμε υπάρξει ποτέ μας πραγματικοί αστοί. To ξέρω ότι η διαπίστωση αυτή φαντάζει- και είναι- υπερβολική και ισοπεδωτική. Δεν παύει, όμως, να αφορά σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Που κουβαλάει μέσα του μια ανέστια οργή, δίχως καμία προοπτική, για όλα αυτά που διαδραματίζονται εμπρός του. Μια οργή τυφλή, που κατευθύνεται εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των μισητών σωμάτων ασφαλείας του. Όταν οργίζεσαι, όμως, για τη λάθος πορεία που πήρε η ζωή σου, το κάνεις είτε επειδή η πυξίδα σου ήταν χαλασμένη όλα αυτά τα χρόνια, οπότε την πετάς και την αλλάζεις, είτε επειδή ο κακός ο καιρός σε πέταξε σε άλλες στράτες. Και στις δυο περιπτώσεις, πάντως, η οργή σου είναι για τον γνωστό από τα πριν προορισμό, που κάπως ξεμακραίνει. Εδώ, όμως, βιώνουμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.
Το πρόβλημα στη δική μας περίπτωση είναι ότι ξανοιχτήκαμε σε άγριες και, εν πολλοίς άγνωστες σε μας, θάλασσες με χαλασμένη πυξίδα, με αλλοπρόσαλο καιρό και -το σημαντικότερο- με πλήρη άγνοια για το πού πάμε. Ταξίδι αυτοκτονίας ήταν αυτό με καβάφηδες καπεταναίους, δίχως κανείς να μπορεί να βρεί το όποιο άλλοθι στου Καβάφη το ταξίδι. Εκεί η Ιθάκη ήτανε μπροστά και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, απλά προέκυπταν δίνοντας νόημα στο ταξίδι. Εδώ, η Ιθάκη απλά δεν υπήρξε ποτέ, και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες αποδείχτηκαν στο τέλος ενοχλητικοί συνταξιδιώτες… Δεν με νοιάζει αν ο συγκεκριμένος «μπάτσος» είναι ένας κακός μπάτσος. Ούτε αν συνεχώς κάνει κατάχρηση της εξουσίας του για να ταλαιπωρεί τις εύθραυστες, λόγω των ημερών, αντοχές μου. Ακόμα και εσύ που με διαβάζεις κάποια κατάχρηση εξουσίας θα έχεις κάνει στον στενό περίβολο του ιδιώτη βίου σου. Είτε ως δημόσιος υπάλληλος, μιλώντας άσχημα σε κάποιον πολίτη που τόλμησε να μπει στο γραφείο σου δίχως να χτυπήσει την πόρτα της αδιαπραγμάτευτής σου αυθεντίας. Είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, πουλώντας στο μαγαζί σου ένα ρούχο, αγορασμένο απ’ τα ασιατικά πανέρια της ανέχειας, για πανάκριβο και φιρμάτο ένδυμα.
Είτε ως ταρίφας, χρεώνοντας πολλαπλάσια για μια διαδρομή λίγων χιλιομέτρων. Είτε ως γιατρός, συνταγογραφώντας άχρηστα φασόν σε κάποιον ανυποψίαστο ασθενή σου. Κατάχρηση εξουσίας είναι και αυτό αγαπημένε φίλε. Μόνο που δεν γεννάει τέτοιας έντασης συναισθήματα και δεν προσφέρεται για τόσο παθιασμένα γιούχα. Εξάλλου, το σύστημα το έχεις ταυτίσει προ πολλού στο μυαλό σου με τον κακό τον μπάτσο. Και ούτε που σου περνάει από το μυαλό οτι έναν τέτοιο μπάτσο κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Το «κάψου γ....όλη» συγκλονίζει. Έχουμε χάσει τον μπούσουλα αδέλφια. Το μέτρο. Τον μέσο όρο. Κραδαίνουμε την οργή μας και βγαίνουμε στους δρόμους για να κάνουμε τί;
Να ρίξουμε ένα κακό σύστημα, θα μου απαντήσει κάποιος. Ναι αδερφέ μαζί σου σε αυτό. Αλλα πώς; Με κραυγές; Με δακρυγόνα; Με πλακάτ και συνθήματα; Με βρισιές και χυδαιότητες; Με αλαφιασμένα ένστικτα; Όχι. Σίγουρα όχι. Δεν είναι αυτή η χώρα που μου υποσχέθηκαν. Δεν θα χτιστεί το μέλλον μου με το κάψιμο ενός «γ....λη». Δεν θέλω να περπατάω στους ίδιους δρόμους με την χυδαιότητα αυτή. Μπορούμε περισσότερα. Γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι. Προορισμένοι να φτιάχνουμε ό,τι χαλάει. Καταδικασμένοι να χαλάμε ό,τι φτιάχνουμε. Αλλά πάνω απ’ όλα γεννημένοι για να προσφέρουμε το χέρι μας στον διπλανό μας. Έστω κι αν αυτός είναι ένας «γ....όλης μπάτσος»…
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το μυαλό του ανθρώπου ξεστρατίζει από τις καθιερωμένες διαδρομές του και αδυνατεί να καταλάβει τα συμφραζόμενα των ημερών που έρχονται και φεύγουν. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι το «κάψου γ...όλη», που ακούστηκε στο ρεπορτάζ του CNN από κάποιον ψυχανώμαλο συνάνθρωπό μας, την ώρα που η μολότοφ έσκαγε πάνω στο πρόσωπο του πεσμένου αστυνομικού της ομάδας «Δίας», εκφράζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν. Σε καμία περίπτωση. Αλλά βρε αδερφέ, με συγκλόνισε η προστυχιά της φράσης αυτής, γιατί μου αποκάλυψε το μέγεθος της κατάντιας μας. Το πόσο χαμηλά φτάσαμε ως χώρα και το πόσο χυδαία επιμένουμε να σκεφτόμαστε για τον συνάνθρωπό μας. Διαψεύσαμε και αυτόν ακόμα τον Φλωμπέρ, που έλεγε για τον αστό ότι είναι αυτός που σκέφτεται χυδαία.
Γιατί και εμείς έτσι σκεφτόμαστε, χωρίς να έχουμε υπάρξει ποτέ μας πραγματικοί αστοί. To ξέρω ότι η διαπίστωση αυτή φαντάζει- και είναι- υπερβολική και ισοπεδωτική. Δεν παύει, όμως, να αφορά σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Που κουβαλάει μέσα του μια ανέστια οργή, δίχως καμία προοπτική, για όλα αυτά που διαδραματίζονται εμπρός του. Μια οργή τυφλή, που κατευθύνεται εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των μισητών σωμάτων ασφαλείας του. Όταν οργίζεσαι, όμως, για τη λάθος πορεία που πήρε η ζωή σου, το κάνεις είτε επειδή η πυξίδα σου ήταν χαλασμένη όλα αυτά τα χρόνια, οπότε την πετάς και την αλλάζεις, είτε επειδή ο κακός ο καιρός σε πέταξε σε άλλες στράτες. Και στις δυο περιπτώσεις, πάντως, η οργή σου είναι για τον γνωστό από τα πριν προορισμό, που κάπως ξεμακραίνει. Εδώ, όμως, βιώνουμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.
Το πρόβλημα στη δική μας περίπτωση είναι ότι ξανοιχτήκαμε σε άγριες και, εν πολλοίς άγνωστες σε μας, θάλασσες με χαλασμένη πυξίδα, με αλλοπρόσαλο καιρό και -το σημαντικότερο- με πλήρη άγνοια για το πού πάμε. Ταξίδι αυτοκτονίας ήταν αυτό με καβάφηδες καπεταναίους, δίχως κανείς να μπορεί να βρεί το όποιο άλλοθι στου Καβάφη το ταξίδι. Εκεί η Ιθάκη ήτανε μπροστά και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, απλά προέκυπταν δίνοντας νόημα στο ταξίδι. Εδώ, η Ιθάκη απλά δεν υπήρξε ποτέ, και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες αποδείχτηκαν στο τέλος ενοχλητικοί συνταξιδιώτες… Δεν με νοιάζει αν ο συγκεκριμένος «μπάτσος» είναι ένας κακός μπάτσος. Ούτε αν συνεχώς κάνει κατάχρηση της εξουσίας του για να ταλαιπωρεί τις εύθραυστες, λόγω των ημερών, αντοχές μου. Ακόμα και εσύ που με διαβάζεις κάποια κατάχρηση εξουσίας θα έχεις κάνει στον στενό περίβολο του ιδιώτη βίου σου. Είτε ως δημόσιος υπάλληλος, μιλώντας άσχημα σε κάποιον πολίτη που τόλμησε να μπει στο γραφείο σου δίχως να χτυπήσει την πόρτα της αδιαπραγμάτευτής σου αυθεντίας. Είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, πουλώντας στο μαγαζί σου ένα ρούχο, αγορασμένο απ’ τα ασιατικά πανέρια της ανέχειας, για πανάκριβο και φιρμάτο ένδυμα.
Είτε ως ταρίφας, χρεώνοντας πολλαπλάσια για μια διαδρομή λίγων χιλιομέτρων. Είτε ως γιατρός, συνταγογραφώντας άχρηστα φασόν σε κάποιον ανυποψίαστο ασθενή σου. Κατάχρηση εξουσίας είναι και αυτό αγαπημένε φίλε. Μόνο που δεν γεννάει τέτοιας έντασης συναισθήματα και δεν προσφέρεται για τόσο παθιασμένα γιούχα. Εξάλλου, το σύστημα το έχεις ταυτίσει προ πολλού στο μυαλό σου με τον κακό τον μπάτσο. Και ούτε που σου περνάει από το μυαλό οτι έναν τέτοιο μπάτσο κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Το «κάψου γ....όλη» συγκλονίζει. Έχουμε χάσει τον μπούσουλα αδέλφια. Το μέτρο. Τον μέσο όρο. Κραδαίνουμε την οργή μας και βγαίνουμε στους δρόμους για να κάνουμε τί;
Να ρίξουμε ένα κακό σύστημα, θα μου απαντήσει κάποιος. Ναι αδερφέ μαζί σου σε αυτό. Αλλα πώς; Με κραυγές; Με δακρυγόνα; Με πλακάτ και συνθήματα; Με βρισιές και χυδαιότητες; Με αλαφιασμένα ένστικτα; Όχι. Σίγουρα όχι. Δεν είναι αυτή η χώρα που μου υποσχέθηκαν. Δεν θα χτιστεί το μέλλον μου με το κάψιμο ενός «γ....λη». Δεν θέλω να περπατάω στους ίδιους δρόμους με την χυδαιότητα αυτή. Μπορούμε περισσότερα. Γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι. Προορισμένοι να φτιάχνουμε ό,τι χαλάει. Καταδικασμένοι να χαλάμε ό,τι φτιάχνουμε. Αλλά πάνω απ’ όλα γεννημένοι για να προσφέρουμε το χέρι μας στον διπλανό μας. Έστω κι αν αυτός είναι ένας «γ....όλης μπάτσος»…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)